„A choćby się i góry poruszyły i pagórki się zachwiały: jednak miłosierdzie Moje od ciebie nie odstąpi, a przymierze pokoju Mego nie wzruszy się, mówi Twój miłościwy Pan” (Izaj. 54,10)

Jedną z najpiękniejszych cech miłości Bożej jest jej wiecznotrwałość. Ziemia w swoich posadach może się poruszyć, ale miłosierdzie i przymierze pokoju, pełnego dobroci Wiekuistego Boga, nigdy nie odstąpi od Jego ludu. Jak radośnie czuje się dusza moja, wierząc niezachwianie w tę obietnicę, daną przez Pana! Nieomal rok cały przeminął i mniej już lat mam przed sobą, ale czas nie zmienia mojego Zbawiciela. Nowe świeczniki zajmują miejsce dawnych, nieustanna zmiana dokonuje się we wszystkim, ale Pan nasz pozostaje zawsze Ten Sam.

Dostał się w żelazne kajdany. Ps. 105, 18

Odwróć te słowa i przetłumacz na nasz język w takim sensie: żelazo weszło w jego duszę. Czy tak nie było? Smutek i niedostatki, brzemię niesione w młodości, życie pełne przeciwieństw – wszystko to sprzyja rozwojowi żelaznej wytrzymałości i mocy decyzji, wytrwałości i męstwa, co jest niezbędną podstawą do budowania szlachetnego charakteru.

Nie uchylaj się od cierpień! Znoś je w milczeniu, pokornie i z cierpliwością, i bądź przekonany, że to Boży sposób wlewania żelaza w twoje duchowe życie. Świat potrzebuje żelaznych rycerzy, żelaznych batalionów, żelaznych muskułów, stalowych mięśni. Bogu potrzebni są święci z żelaza. Aby zmienić przyrodzoną naturę człowieka w naturę żelazną, Bóg dopuszcza, by ludzie cierpieli, ponieważ nie ma na to innego sposobu, jak tylko droga cierpień.

Śpiewajcie niebiosa, rozraduj się ziemio, i głośno zabrzmijcie góry! Albowiem Pan pocieszył lud Swój, a nad ubogimi Swoimi zmiłował się. Izaj. 49,13

Tak słodkie są pocieszenia Pańskie, że nie tylko święci o tym śpiewają, ale niebo i ziemia im wtórują. Niełatwo górę skłonić do śpiewu; a przecież prorok wzywa do udziału cały chór gór. Chciałby, żeby Liban i Syrion, aby wysokie góry Basanu i Moabu, zaśpiewały o łasce Bożej, która stała się Syjonowi. Dlaczego nie mielibyśmy również gór mozołu, cierpień, utrapień i troski wezwać przy tej sposobności, aby chwaliły Boga naszego. „Głośno zabrzmijcie góry!”

Z tym Słowem miłości, iż Bóg nad ubogimi Swoimi zmiłował się, łączy się harmonia dzwonów. Słyszycie? - „Śpiewajcie!” „Rozradujcie się”! „Zabrzmijcie!” Pan chce, aby lud Boży radował się, nigdy nieustającą Jego miłością. Bóg nasz nie chce, żebyśmy byli smutni i wątpiący, żąda od nas ufności wierzących serc. Nie opuści nas i nie pozostawi samych w potrzebie; po cóż mamy płakać i wzdychać, jakby Bóg mógł nas opuścić kiedykolwiek? Obyśmy mieli harfę dobrze nastrojoną! Oby nasz głos, był jako głos Jego cherubinów, przebywających przed tronem Bożym.

Wielu chrześcijan zaczyna się wstydzić swoich przekonań.

Coraz częściej boimy się kogoś urazić i wolimy nie mówić o Jezusie, nawet przy okazji Świąt.

Tymczasem wielki teolog Forrest Gump ma w tym temacie coś ważnego do powiedzenia...

Tu nie chodzi tylko o żłóbek w którym leżał Bóg

Tu nie chodzi o aniołów śpiewających mu

Tu nie chodzi o pasterzy co nie mogli spać

To nie tylko mędrcy we wschodu co za gwiazdą szli

Tu nie chodzi o dobre uczynki czy modlitwy me

Tu nie chodzi o sukcesy osiągnięcia też

Tu nie chodzi o bogactwa co gromadzę w świecie tym

Wszystko mam w jego świętej krwi ona zmywa winy me

Tu chodzi o krzyż co zmazuje grzech

Jezus przyszedł by człowiekiem być by ratunek ludziom dać

Ten pusty grób on znakiem jest w Jezusie każdy z nas życie wieczne ma !

(tłum. Iwona Ciesiółka)

Przyjście Syna Bożego na świat to był początek największej akcji ratunkowej w dziejach ludzkości. Z powodu grzechu Adama śmierć zapanowała nad wszystkimi ludźmi. Chociaż fizycznie żyli i się rozmnażali na ziemi, to jednak duchowo byli martwi. Potrzebny był doskonały człowiek bez grzechu, który mógłby zadośćuczynić sprawiedliwości Bożej i otworzyć ludziom drogę do pojednania z Bogiem. Zgodnie z Bożym planem zbawienia kimś takim mógł być tylko Bóg wcielony w postać człowieka.